Zdaniem WSA uznać należy, że wszystkie podniesione przez organy podatkowe twierdzenia uzasadniające możliwość zastosowania w rozpoznawanej sprawie instytucji rygoru natychmiastowej wykonalności „straciły swoją ważność” w momencie dokonanej przez Skarżącego wpłaty, a zatem prowadzenie postępowania od momentu wpłaty uznać należało za bezprzedmiotowe. Należy podkreślić ponadto, że nie sposób zaaprobować stanowiska organu podatkowego zgodnie z którym okolicznością uzasadniającą nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji organu I instancji było wystąpienie przez Skarżącego z wnioskiem o uzupełnienie decyzji oraz późniejsze zażalenie wydanego przez organ I instancji postanowienia. Jest to bowiem prawo Skarżącego wynikające wprost z obowiązujących przepisów prawa. W efekcie złożenia wniosku o uzupełnienie wydanej przez organ podatkowy decyzji Skarżący dążył do poznania motywów, jakimi kierował się organ wydając ww. decyzję, co z uwagi na wskazane we wniosku o uzupełnienie argumenty – nie było możliwe do ustalenia z treści samej decyzji podatkowej. Co więcej – podjęte przez Skarżącego działania miały swoje podstawy w przepisach prawa, a zatem argumenty podnoszone przez organ podatkowy o rzekomym celowym przedłużaniu postępowania nie znajdują swojego potwierdzenia w rzeczywiście zaistniałym stanie faktycznym.
