„Nie ulega wątpliwości, iż art. 19 ust.3 ustawy wprowadza ogólną regułę określającą termin, w ciągu którego dopuszczalne jest rozliczenie podatku naliczonego i należnego. Powołane powyżej rozporządzenie zmienia ustawowy stan prawny uregulowany w art.19 ust.3 ustawy, określając przypadki kiedy za miesiąc otrzymania faktury uznać należy miesiąc płatności faktury. Jednakże rozporządzenie jako akt niższego rzędu, aby skutecznie wprowadzić inne, aniżeli ustawowe regulacje potrącenia podatku, musi być zgodnie z normą art.92 Konstytucji, wydane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i tylko w zakresie owego upoważnienia, Ten wymóg odnośnie przepisu § 42 rozporządzenia nie został zachowany, bowiem ustawa w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania rozporządzenia nie przewidywała takiej delegacji ustawowej. Stosowne upoważnienie zostało wprowadzone poprzez ust.5 art.19 cytowanej ustawy dopiero w wyniku jej nowelizacji z dnia 15 lutego 2002 r. , która weszła w życie od dnia 26 marca 2002 r. Przedmiotowa sprawa dotyczy zaś roku 2001, a więc okresu kiedy delegacji ustawowej nie było.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż Minister Finansów stanowiąc § 42 ust.4 cytowanego rozporządzenia naruszył normę art. 92 Konstytucji, który stanowi, że rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.
W tym stanie rzeczy, z upoważnienia art.178 ust.1 Konstytucji Sąd uznał, iż § 42 ust.4 nie może być uznany za podstawę prawną wydanych przez organy podatkowe rozstrzygnięć
