NSA uznał, że ,,skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie albowiem trafnie w niej zarzucono, że Sąd I instancji i organy administracji dokonały błędnej wykładni art. 22 ust. 3 ustawy SENT stanowiącego podstawę odstąpienia przez organ od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 22 ust. 2 tej ustawy. Zgodnie z art. 22 ust. 3 w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 -2a. z uwzględnieniem art. 26 ust.’’
